“Abyronton. Vandaag zijn we allemaal vergaderd om jou, voor de allerlaatste maal, te vergezellen. Je aanblik valt me zwaar, lieveling die je was, het leed doorboort mijn woorden. Ik kan me jouw tintelende gelaat nog levendig herinneren, mijn zinnen zijn klaar en helder. Je dook op, je glimlachte, je flaneerde, volkomen wars van je herkomst en je bestaan. Je hebt altijd gefonkeld, Abyronton, je hebt altijd geschitterd, en daarom ben je steeds zo kwetsbaar geweest. Je hebt de stemmen altijd horen luiden. Had je maar wijselijk geluisterd.
Vroomste gezellen, het ogenblik waarop we afscheid dienen te nemen van onze voormalige vriend Abyronton, is onherroepelijk genaderd. Ik wens jullie te bedanken voor jullie aanwezigheid. Het schept me een waarlijk genoegen om te kunnen aanschouwen hoe voltallig jullie het pad van de deernis hebben weten te bewandelen. Jullie strelen de goddelijke trots teder.
Heden is hier bijeengekomen: een groep sympathisanten van de godin, de immer presente macht en kracht en pracht in het leven van de mens. Wij hebben, Abyronton, je convulsieve welzijn indachtig, beslist om je te laten gaan. Wij hebben je omringd en getracht om je te vullen met liefde, genegenheid en geborgenheid. Het doet ons immer pijn wanneer we constateren dat iemand voor onze inspanningen niet ontvankelijk is, maar desondanks prijkt jouw geluk op de top van onze barmhartigheidberg. Wij achten het noodzakelijk dat je niet meer, nooit meer zal worden omgeven. We schenken je jezelf.
Je bent een teruggedrongen wandelaar, Abyronton, in de eenzaamheid zal je kunnen gedijen als het product van je eigen geestesspinsels. Er zal geen liefde meer heersen in je zinnen, geen mentale verlokking die je lichaam kan betten. Wij bieden je een nieuwe dimensie aan, Abyronton, die van de quarantaine, die van de pantomime, die van de binnenwereld. Voortaan kan als jezelf bestaan en mijmeren, je kan reflecteren en bezinnen, je kan dood zijn en beginnen.
Ik wens jou wat je verdient.“
synopsis
De mentale strijd tussen Abyronton en de oppergodin Feachouminaeie vormt de kern van En de luchtspiegel die ons portretteert. Terwijl Abyronton, geholpen en tegengewerkt door de tweepolige gewetens Chi en Psi, zich amechtig probeert te ontdoen van interne twijfels, verwarde flarden herinnering en dwangmatige invullingen van zijn bestaan, waakt Feachouminaeie over de binnen- en buitenwerelden van de mens en ijvert ze ervoor dat iedereen zo vroom mogelijk, geheel volgens haar deugden, door het leven gaat.
De botsing tussen beide betrachtingen luidt de proloog in van een omgeving waarin diverse geesteswerelden steeds meer in elkaar beginnen over te vloeien, van een omgeving waarin de ouders van Abyronton, Rasfatimaster en Meteraxoia, steeds meer op hun eigen mogelijkheden en beperkingen stuiten, van een omgeving waarin Sochisias steeds meer wordt wie Abyronton in wezen wel of niet wil zijn, van een omgeving waarin Hore steeds meer de ontsteking van een oplaaiende amour fou is.
En de luchtspiegel die ons portretteert is een poëtisch gestileerde theateropvoering over de harmonie tussen hybris en oprechtheid en het conflict tussen dwangmatige deugden en zelfontplooiing, een woordenstroom die rigoureus het juk van de rede poogt te verwerpen en das Unheimliche tracht te vatten. Het is een psychedelische, meerledige Griekse tragedie in een kader dat per definitie zowel tijdals ruimteloos is.